De laatste dagen van TED 2009 stonden eigenlijk in het teken van hoop. Een aantal ware helden stond op het podium om te vertellen wat zij deden om wereldproblemen te verhelpen.
Bijvoorbeeld Willie Smits die in zijn eentje meer heeft gedaan tegen de ontbossing dan menig actievoerder. Of Shai Agassi, die -ook zijn eentje- waarschijnlijk voor elkaar gaat krijgen wat de grote autofabrikanten niet is gelukt. Namelijk om een auto + systeem te bedenken waar elektriciteit de brandstof is, zonder de onaangename gevolgen voor de bestuurder.
De Amerikanen waren verder erg onder de indruk van Jamie Cullum (foto boven). Die kennen wij in Europa natuurlijk al goed, maar ik moet zeggen dat hij het publiek op fenomenale wijze inpakte. Ik voorspel hem een glansrijke carriere als-ie dat nog een paar keer doet in de VS. Chris Anderson prees Jamie als held omdat hij in hem een ware “jazz revitalizer” zag.
Barry Schwartz
Een persoonlijke held voor mij is Barry Schwartz. Hij heeft eerder op TED gesproken, namelijk over de Paradox of Choice. Dit jaar was hij een van de afsluiters op het hoofdpodium en hij bracht weer op onnavolgbare wijze een nieuwe paradox voor het voetlicht. Namelijk de neiging van organisaties om zoveel mogelijk vast te leggen in functiebeschrijvingen en regeltjes. Onderzoek wijst uit dat wat daar beschreven staat vaak niet is wat de mensen werkelijk drijft. De kunst van goed presteren is weten wanneer en hoe je van de regels af kunt wijken.
Tot slot
Beste sprekers van de laatste dag vond ik Daniel Ariely. Hem kennen we van het boek Predictably Irrational waarin hij precies vertelt waarom zoveel mensen op hun intuitie dezelfde fouten maken. Zijn voorbeelden (en experimenten) zijn verbijsterend simpel van vorm, maar groot van impact.
Behalve helden die aan het woord kwamen, bevonden veel helden zich ook in de zaal. Bijvoorbeeld Darius, een jongen die aan de ziekte van Duchenne leidt en de hele wereld over reist om aandacht te vragen voor deze sluipmoordenaar onder jongeren.