Het hoogtepunt van dag 2 kwam van Elisabeth Gilbert. De schrijfster van het boek Eat, Pray, Love vertelt over de paradox van creatieve mensen die steeds weer een prestatie moeten leveren. Vaak laten zij zich beïnvloeden door hun omgeving, maar ze zouden meer moeten vertrouwen op hun muse. De relatie met die muse echter, ligt in veel gevallen gecompliceerd.
Prachtig voorbeeld wanneer zij vertelt over Tom Waits die tijdens een autorit opeens een ingeving van een liedje krijgt. Hij is bang om het liedje kwijt te raken, maar het duurt heel lang voordat hij thuis is. In plaats van in paniek te raken, stapt hij uit de auto en roept:
Can’t you see that I’m driving! I don’t have time to write this song, can’t you come back some other time??
Het optreden van Gilbert leidde tot kippevel in de zaal en een zeer luidruchtige, staande ovatie. En was blijkbaar zo populair dat het één van de eerste Talks is, die online gezet zijn:
Pingback: Jim Stolze » TED 2009: dag 2
@ Jim: Zeker mooi verhaal, zeer goed gebracht, moet wel inspirerend zijn om daarbij te zijn. Zij heeft het over iets dat wij in Nederland soms “talent” noemen, een kracht die ons doet stijgen boven onszelf. Excelleren in plaats van Presteren, of misschien “veel transpiratie & een klein beetje inspiratie”. maar heel herkenbaar verteld.
Maar nu even het omgekeerde: Malcolm Gladwell heeft het in Outliers over het omgekeerde (en heeft daar soms overtuigend bewijs voor). Grote Geesten hebben vaak geluk door “birth-right” of anders gezegd door op de juiste plek & juiste tijd (Gates, Jobs) te zijn. Heb jij een idee hoe deze twee visies zich tot elkaar verhouden?