De kledingindustrie heeft een probleem: een enorm hoog percentage retouren en het onvermogen om daar op een duurzame manier mee om te gaan. In het FD van dit weekend bespreek ik Lalaland die met generatieve AI probeert dit probleem op te lossen.
Witte busjes. Ze rijden af en aan door onze woonwijken. Goed bedoelende bezorgers komen handen tekort om alle pakketjes op tijd af te leveren. En doet u de deur niet op tijd open, ligt het pakje bij de buren of met een beetje creativiteit in de papierkliko. Kopen op afstand is een zegen voor de drukbezette professional: het internet is de etalage en je smartphone de kassa. En mocht het product niet aan je wensen voldoen, dan brengt een ander wit busje het de volgende dag weer terug naar de leverancier.
En daar zit ook de pijn. Want de keerzijde van online shopping is het aantal retouren. Dat is zo hoog dat de online verkopers het liever niet aan de grote klok hangen. Ga maar na: u bestelt vijf jurkjes of hemden. Thuis voor de spiegel worden ze alle vijf aangetrokken en vergeleken. De mooiste mag blijven en de andere vier gaan retour. De meerderheid redt het niet tot in uw kledingkast. Hoe zeer de online winkels opscheppen over hun doorklikpercentages, 52 procent is de conversie waar ze het liefst over zwijgen.
Het verwerken van die retouren is een enorm gedoe. Misschien dat het mkb er nog brood in ziet om de teruggestuurde pakjes uit te pakken en opnieuw in de voorraad op te nemen, maar zij vormen de uitzondering. De grote merken hebben simpelweg niet de handjes om dit uit te voeren, maar ook niet de ambitie. Zij willen gewoon meer verkopen, desnoods met een negatieve marge. Desnoods met een negatieve impact op het milieu.
Generative AI
Het moet toch mogelijk zijn om dat hoge percentage retouren omlaag te brengen. Kent u de website thispersondoesnotexist.com? Dat is een AI-toepassing die bij elk bezoek een gezicht genereert van een niet bestaand iemand. Het gaat om software die getraind is met zoveel duizenden echte foto’s dat die nu in staat is om synthetische gezichten te produceren die niet te onderscheiden zijn van bestaande.
Een vergelijkbare technologie wordt nu ingezet door het bedrijf Lalaland.ai. In Amsterdam maakte ik kennis met de oprichter van deze startup, Michael Musandu. De missie van zijn bedrijf is om de kledingindustrie duurzamer en diverser te maken. De sleutel hiervoor vormen synthetische mannequins. Of in andere woorden: kunstmatige fotomodellen in alle soorten en maten. We hebben niet allemaal het lijf van Doutzen Kroes, waarom zou je dan bikini’s proberen te verkopen met haar als voorbeeld? Niet alle mannen hebben een stoere kaaklijn, waarom hebben dan alle zonnebrildragers in e-commerceland dat wel?
Gepersonaliseerd aanbod
Online warenhuizen als Wehkamp experimenteren nu met de modellen van Lalaland. In de ideale situatie kunnen hun klanten producten als zonnebrillen of badmode te zien krijgen op virtuele modellen volledig aangepast naar hun eigen uiterlijk. Afgestemd op jouw huidskleur, jouw lichaamsvorm en andere kenmerken. Volgens Musandu neemt het aantal retouren drastisch af als je al in de oriëntatiefase gepersonaliseerd aanbod kan laten zien.
In een tijd waarin experts over elkaar heen buitelen met nieuwe waarschuwingen over de gevaren van AI, is het meer dan ooit nodig om juist de positieve toepassingen te blijven belichten. Natuurlijk: we moeten excessen voorkomen. Bedrijven die handelen in strijd met (privacy)wetgeving moeten aangepakt worden. Maar de beste manier om slechte AI dwars te zitten, is door meer goede AI te ontwikkelen. Wat dat betreft gun ik iedereen een tripje naar Lalaland.